Selenium

Selenium is een oligo-element dat een bestanddeel is van sommige eiwitten. Deze 'selenoproteïnen' zijn betrokken bij het metabolisme van schildklierhormonen en bij de bescherming van cellen tegen oxidatieve stress.

Selenium* speelt ook een rol bij:

• normale spermatogenese (spermaproductie),
• het behoud van normaal haar en normale nagels,
• de normale werking van het immuunsysteem en de schildklier,
• en de bescherming van cellen tegen oxidatieve stress.¹

*Resultaten van wetenschappelijke evaluaties uitgevoerd voor gezondheidsclaims door de Europese Autoriteit voor Voedselveiligheid (Europese Commissie, 2016). Gezondheidsclaim: een claim die stelt, de indruk wekt of impliceert dat er een verband bestaat tussen een categorie levensmiddelen, een levensmiddel of een van de bestanddelen daarvan en gezondheid.

Voldoende inname is de gemiddelde inname van een populatie of subgroep waarvoor de voedingsstatus voldoende wordt geacht.

Voor kinderen en jongeren van 1 tot 19 jaar wordt de voldoende inname lager ingeschat dan voor volwassenen en neemt die met de leeftijd toe (van 10 µg tot 70 µg). Zwangere vrouwen of vrouwen die borstvoeding geven hebben geen verhoogde behoefte aan selenium.

De belangrijkste bronnen van selenium in voeding zijn vis, schaaldieren, vlees, eieren en oliehoudende zaden (koolzaad, zonnebloem, grondnoten, soja, sesam, walnoten, amandelen, olijven, hazelnoten, enz.).

Meer informatie over welke andere voedingsmiddelen mangaan bevatten, vindt u op de website van het ANSES.

Een tekort aan selenium is zeldzaam. Mensen die lijden aan chronische darmziekten zoals de ziekte van Crohn of colitis ulcerosa kunnen erdoor getroffen zijn. Dit kan leiden tot cardiovasculaire problemen, verminderde immuniteit en mannelijke vruchtbaarheid, en een hogere incidentie van bepaalde kankers.

Bij een teveel kan seleniumvergiftiging leiden tot broos haar, brokkelige nagels met horizontale strepen, gemakkelijk geïnfecteerde huid, een zure adem en vermoeidheid.

Gebrek: Dit begrip verwijst naar tekort met duidelijke klinische aanwijzingen.

Tekort: De term “tekort” wordt gebruik voor tekorten die alleen biologisch geobjectiveerd kunnen worden door het gebruik van reservemarkers. Dit gaat niet gepaard met duidelijke specifieke klinische manifestaties. (Ministerie van Werkgelegenheid en Solidariteit 2000)