Mangaan

Mangaan is een oligo-element dat de component of activator is van talloze moleculen die betrokken zijn bij chemische reacties die cellen voorzien van de energie die ze nodig hebben, met name uit koolhydraten en vetten, maar ook bij de vorming van kraakbeen en botten, wondgenezing (regulering van de collageensynthese), de synthese van arginase, een enzym dat betrokken is bij de ureumcyclus (waardoor het lichaam ammoniak, dat neurotoxisch is, kan elimineren) en bescherming tegen antioxidanten.

Mangaan* speelt ook een rol bij:

• de normale energiestofwisseling,
• de instandhouding van botten en het normaal bindweefsel,
• en de bescherming van cellen tegen oxidatieve stress.¹

*Resultaten van wetenschappelijke evaluaties uitgevoerd voor gezondheidsclaims door de Europese Autoriteit voor Voedselveiligheid (Europese Commissie, 2016). Gezondheidsclaim: een claim die stelt, de indruk wekt of impliceert dat er een verband bestaat tussen een categorie levensmiddelen, een levensmiddel of een van de bestanddelen daarvan en gezondheid.

Voldoende inname is de gemiddelde inname van een populatie of subgroep waarvoor de voedingsstatus voldoende wordt geacht.

Voor kinderen van 1 tot 10 jaar liggen de waarden tussen 1 en 2 mg/dag. Voor kinderen en jongeren van 11 tot 17 jaar gaat de voldoende inname van 2 mg/dag tot een maximum van 5 mg/dag.

Zwangere vrouwen en vrouwen die borstvoeding geven mogen echter niet meer dan 5 mg mangaan per dag binnenkrijgen.

De belangrijkste bronnen van mangaan in voeding zijn oliehoudende zaden (koolzaad, zonnebloem, grondnoten, soja, sesam, walnoten, amandelen, olijven, hazelnoten, enz.), week- en schaaldieren en chocolade.

Meer informatie over welke andere voedingsmiddelen mangaan bevatten, vindt u op de website van het ANSES.

Bij volwassenen is de opname van mangaan via de darm beperkt (lager dan 5%) en de biologische beschikbaarheid ervan kan verminderd worden door ijzer, calcium, polyfenolen en vezels.

Een tekort aan mangaan, wat uitzonderlijk is, kan leiden tot groei- en stollingsstoornissen, huid-, nagel- en haarproblemen (waarbij de haren een roodachtige tint krijgen) en gewichtsverlies.

Gebrek: Dit begrip verwijst naar tekort met duidelijke klinische aanwijzingen.

Tekort: De term “tekort” wordt gebruik voor tekorten die alleen biologisch geobjectiveerd kunnen worden door het gebruik van reservemarkers. Dit gaat niet gepaard met duidelijke specifieke klinische manifestaties. (Ministerie van Werkgelegenheid en Solidariteit 2000)