Een medicinaal gebruikte plant heeft het vermogen om een globale werking te bieden door op meerdere niveaus te werken en door verschillende lichaamsfuncties te reguleren. De veelheid en de complementariteit van de verschillende bestanddelen bieden de mogelijkheid om het lichaam te reguleren en te ondersteunen en niet uitsluitend de geïsoleerde tekortkoming van het ene of het andere orgaan te verhelpen.
Zo is ruim twintig jaar geleden de geïndividualiseerde klinische fytotherapie ontwikkeld, waarbij wetenschappelijke kennis van planten en hun stoffen wordt gecombineerd met kennis van hun therapeutische werking op de fysiopathologie van ziekten.
De geïndividualiseerde klinische fytotherapie is een medische therapeutische methode waarbij planten worden gebruikt waarvan de bestanddelen bekend zijn en die een synergetisch effect hebben om de gezondheidstoestand van het individu door deze te beschermen, te versterken of te herstellen.
Deze discipline (voorschrijven e.d.) wordt beoefend door ervaren gezondheidsprofessionals, en maakt een fytotherapie mogelijk die zowel medisch-wetenschappelijk is (geneeskunde gebaseerd op bewijzen) als aangepast aan de persoon.
Er wordt rekening gehouden met de patiënt in zijn geheel, en niet alleen met zijn symptomen, en het gebruik van de medicinale plant wordt ontwikkeld volgens de huidige wetenschappelijke kennis. Dat wil zeggen door voorrang te geven aan plantenextracten die de meeste actieve stoffen bevatten en die het meest biobeschikbaar zijn, om zo efficiënt mogelijk te kunnen zijn.
Synergetische verbindingen
In de fytotherapie tonen talrijke ervaringen en wetenschappelijke publicaties het belang aan van het combineren van planten, in vergelijking met het gebruik van een enkele plant.
Bij een gezondheidsprobleem kunnen we vaak efficiënter zijn als we ten minste twee complementaire planten met elkaar combineren: hun respectievelijke eigenschappen worden bij elkaar opgeteld voor een betere werking tegen een bepaald probleem. We hebben het dan over synergetische verbindingen.
In de praktijk moeten gezondheidswerkers de mogelijkheid hebben om een plant of meerdere planten voor te schrijven of aan te raden als een synergetisch effect gewenst is. Dit moet dan op gepersonaliseerde wijze en met doseringen die worden aangepast aan elke patiënt, afhankelijk van de klachten, de pathologie en/of het terrein.
Bronnen :
- Eric Lorrain (2019) Grand Manuel de phytothérapie. Editions Dunod.
- Alain Carillon. Place de la phytothérapie dans les systèmes de santé au XXIème siècle, 2009.